Finland Education: Kerala Education reform – Part 4

ഞാൻ ഇവിടെ പ്രൈവറ്റ് സ്‌കൂളുകളിലേക്കോ സ്കൂൾ ബസ്സിൽ കയറ്റി കുട്ടികളെ വിടുന്ന മാതാപിതാക്കളിലേക്കോ അല്ല വിരൽ ചൂണ്ടുന്നത്. നാട്ടിൽ ഇപ്പൊൾ നിലനിൽക്കുന്ന ചില സാഹചര്യങ്ങൾ ആണ് നമ്മൾ ഇവിടെ പരിശോധിക്കേണ്ടത്.

നമ്മുടെ നാട്ടിൽ രണ്ടാം ക്ലാസിലോ മൂന്നാം ക്ലാസിലോ പഠിക്കുന്ന ഒരു കുട്ടിക്ക് തൊട്ടടുത്തുള്ള ഒരു സ്കൂളിൽ രാവിലെ എഴുന്നേറ്റ് പബ്ലിക് ട്രാൻസ്പോർട്ട് ഉപയോഗിച്ചോ , നടന്നോ , സൈക്കിളിലോ റോഡുകൾ മുറിച്ച് കടന്ന് സുരക്ഷിതമായി സ്കൂളുകളിലേക്ക് എത്തിപ്പെടാൻ പറ്റുമോ?

നാട്ടുമ്പുറങ്ങളിൽ പറ്റുമായിരിക്കും. കുറച്ചെങ്കിലും വലിയ ടൗണിലോ സിറ്റിയിലോ ഇതിനുള്ള സാഹചര്യം ഉണ്ടോ?. അടിസ്ഥാനപരമായി നമ്മൾ ചെയ്യുന്ന ചില കാര്യങ്ങൾ കൊണ്ടാണ് ഇത് പ്രാവർത്തികം ആക്കാൻ പറ്റാത്തത് . മുകളിൽ പറഞ്ഞ മാതാപിതാക്കൾ ഉൾപ്പെടെയുള്ള സമൂഹം എങ്ങനെ വണ്ടിയോടിക്കുന്നു, ഗതാഗത നിയമങ്ങൾ പാലിക്കുന്നുടോ, സീബ്രാ ക്രോസിംഗുകളിൽ വണ്ടികൾ നിർത്തി കൊടുക്കാറുണ്ടോ, അമിത വേഗത്തിൽ വണ്ടി ഓടിക്കാറുണ്ടോ, വളവ് തിരിയുമ്പോൾ ഇൻഡിക്കേറ്ററുകൾ ഇടാറുണ്ടോ എന്നുള്ളതെല്ലാം ഈ ചോദ്യത്തിന് ഉത്തരമായി വരും. ഇതിൻ്റെ എല്ലാം ഉത്തരം ഇല്ല എന്നല്ലേ?

എൻ്റെ ആദ്യത്തെ ലേഖനത്തിൽ പറഞ്ഞു സമൂഹവും മാതാപിതാക്കളും മാറണം എന്ന്. അതാണ് ഞാനിവിടെ ഒന്നുകൂടെ ഊന്നിപ്പറയാൻ ശ്രമിക്കുന്നത്. കുട്ടികളെ സ്വതന്ത്ര ചിന്തകരായി സ്വന്തം കാര്യം നോക്കി ചെറുപ്രായത്തിലെ തന്നെ വളരാൻ സമ്മതിക്കാനുള്ള ഒരു പങ്ക് വഹിക്കുന്നത് ഒന്ന് നോക്കിയാൽ നമ്മുടെ സമൂഹം തന്നെയാണ്.

വിദ്യാഭ്യാസ രീതികൾ മാറ്റുന്നത് ഈ അടിസ്ഥാനപരമായ ചില മാറ്റങ്ങൾ സമൂഹത്തിൽ വരുത്താൻ വേണ്ടിയാണ്. ഇത് വരുത്താൻ ഒരു 20 വർഷത്തിനുള്ളിൽ നമുക്ക് കഴിയുമോ? അങ്ങനെ കഴിഞ്ഞാൽ രാവിലെ എഴുന്നേറ്റ് ഒരു കുട്ടിക്ക് സ്വന്തം കാര്യം നോക്കി നടന്ന് റോഡ് മുറിച്ച് കടന്നു സുരക്ഷിതമായി സ്കൂളിൽ എത്തിപ്പെടാനും കൂടുതൽ നേരം ലൈബ്രറിയിൽ ഇരിക്കേണ്ടി വന്നാൽ, കൂടുതൽ നേരം പ്രോജക്ട് വർക്കിന് വേണ്ടി സുഹൃത്തുക്കളോട് സംസാരിക്കേണ്ടി വന്നാൽ, കുറച്ചു വൈകിയാലും സുരക്ഷിതമായി തിരിച്ചു വീട്ടിൽ എത്താൻ പറ്റും. പറഞ്ഞുവരുന്നത് ഇതാണ് ഒരു വിദ്യാർത്ഥിയുടെ ജീവിതമെന്നത് ക്ലാസ് റൂമിലെ നാല് ചുവരുകളുടെ ഇടയിൽ ഉള്ളത് മാത്രമല്ല അവർ പഠിക്കുന്നത് അവർ സമൂഹത്തിൽ കാണുന്ന, കേൾക്കുന്ന കാര്യങ്ങൾ കൂടെയാണ്. അവർ വലുതാവുമ്പോൾ അവർ വാഹനമോടിക്കുമ്പോൾ, മറ്റുള്ളവരുമായി ഇടപെടുമ്പോൾ ഏതു രീതിയിലുള്ള ഒരു പൗരൻ ആകും എന്നത് അവർ ഇന്ന് സമൂഹത്തിൽ എന്ത് കാണുന്നു എന്ന് അനുസരിച്ചിരിക്കും.

സമൂഹം നന്നായാൽ മാത്രമേ കുട്ടികൾ നല്ല രീതിയിൽ പഠിക്കൂ എന്നല്ല ഞാൻ ഇതുകൊണ്ട് ഉദ്ദേശിച്ചത്. കുട്ടികളുടെ മനസ്സ് ഒരു സ്പോഞ്ച് പോലെയാണ് അത് കാണുന്നതും കേൾക്കുന്നതും എല്ലാം അതുപോലെ ഒപ്പിയെടുക്കും.

ഏതൊരു വലിയ മാറ്റവും പടി പടിയായി മാത്രമേ നമുക്ക് കൊണ്ടുവരാൻ പറ്റുകയുള്ളു. നാളെ രാവിലെ എനിക്കൊരു മണിമാളിക പണിയണം എന്ന് വിചാരിച്ചാൽ അത് സാധ്യമല്ല. അത് പണിയെണ്ടത് ഓരോ ഓരോ കല്ല് കൂട്ടി വെച്ചിട്ടാണ്. ഇത് ഇപ്പോൾ തുടങ്ങിയ ഒരു പത്തോ ഇരുപതു വർഷം കഴിയുമ്പോഴേക്കും നമ്മൾ സ്വപ്നം കണ്ട ആ മണിമാളിക നമുക്ക് പണിത് എടുക്കാൻ കഴിയും.

 

വിദ്യാഭ്യാസത്തിൽ സമൂഹത്തിന് ഇതിൽ കൂടുതൽ പങ്ക് വഹിക്കാൻ പറ്റുന്ന ( അല്ലെങ്കിൽ പങ്ക് വഹിക്കരുതാത്ത) മറ്റൊരു മേഖലയുണ്ട് “മറ്റുള്ളവർ എന്ത് പറയും” എന്ന ചിന്താഗതി ഒഴിവാക്കുക എന്നത്. അത് മറ്റൊരു ലേഖനത്തിൽ ചർച്ച ചെയ്യാം.